Na een behoorlijk hobbelige reis, met gemiste vluchten en bijna twee dagen vertraging incluis, landden we in de late namiddag in Auckland, de hoofdstad van New Zealand op het noordelijke eiland. De zon straalde en alle mensen waren vriendelijk. Na een wandeling door downtown Auckland en een flink diner was een stevige nachtrust, na de vermoeiende reis, als gesneden koek. Zonder jetlag-gevoel fris op de volgende morgen om de huurwagen op te halen. Het links rijden vraagt altijd een kwartier concentratie om niet de verkeerde dingen te doen, maar dan schakelt het in mijn hoofd en is het verder geen zorg meer. Nog steeds met een stralende zon rijden we de stad uit richting het schiereiland Coromandel, gekend om zijn schitterende kusten en stranden. We hebben de hele dag om langs Port Jackson, Kennedy Bay, Mercury Bay, Cooks Beach, Cathedral Cove, Hahei… te flaneren. Aan het motel in koloniale stijl aan Pauanui Beach hebben we even tijd nodig om de huurwagen gesloten te krijgen. Telkens als ik, na sluiten met de afstandsbediening, ga testen of de wagen gesloten is blijkt die zonder problemen open te gaan. t’Ja, blijkt dat de wagen automatisch opent als de sleutel naderbij komt en dat gebeurde nu net om te testen of de wagen gesloten was natuurlijk! Het is 2012 en het is de eerste keer dat ik zo’n “gesofisticeerde” wagen hanteer. Dat weten we dan ook weeral!

Via Tauranga en het uitgestrekt havengebied errond, van waar de meeste kiwi’s New Zealand verlaten richting wereld, bereiken we al snel het fameuze Te Puke, de kiwi-capital of the world. We laten ons gegidst rondleiden door de kiwiplantages en geraken onder de indruk van de veelvuldige kwaliteiten van de kiwi’s, aldus de gids! We logeren aan het gigantische meer in Rotorua waar normaal continu een zwavelgeurtje rondhangt; het gebied heeft een behoorlijk dunne aardkorst hier en veelvuldige geotermische locaties.’s Avonds pikken we een “Hangi” Maori cultuur-show mee met uitvoering van een originele haka, indrukwekkkend!

Om 10u15 activeert de Lady Knox Geyser in Waiotapu Volcanic Park, we haasten ons herheen. De area zit vol met volcanic parks en bijhorende volcanos. Later rijden we lang langs het grootste meer van NZ: Lake Taupo. Alle Nieuw Zeelanders hebben naast hun auto op de oprit ook een boot natuurlijk, dat is hier “normaal”. We doen een stevige wandeling naar de Taranaki Falls en we overnachten in het chique Bayview Chateau Tongariro Hotel midden het Tongariro National Park aan de voet van Mount Ruapehu en de twee andere nog actieve vulkanen. De instructies in geval van aardbevingen zijn hier alom aanwezig omdat het hier af en toe ook echt nodig is om tijdig de plaat te poetsen.

Door de reisprobleempjes hebben we ook twee dagen vertraging opgelopen in ons programma waardoor onze trip naar Napier, de leuke wijnstreek van Hawke’s Bay en het Te Urewera National Park aan de noord-oost kust in het water valt, jammer maar helaas. We rijden dan maar, weliswaar door een goddelijk rustig landschap, naar Wellington de eigenlijke, officiële hoofdstad van NZ en ook een geschikte plaats om naar het zuid-eiland te ferry-en. We bezoeken de stad, die best “op mensenmaat” kan genoemd worden, en we dineren en overnachten in een hotel aan the Waterfront in Wellington. Voor 8u25 hebben we tickets voor de InterIslander ferry om overgezet te worden naar Picton op het zuid eiland. De huurwagen laten we achter, in Picton staat een nieuwe zuid-eiland huurwagen op ons te wachten. Via de schitterende en bochtige scenic Queen Charlotte Drive rijden we richting Nelson en het Abel Tasman National Park. Via Motueka en Takaka bereiken we onze pleisterplaats voor de volgende paar dagen, The Bay Lodge in Pohara aan de noordkant van Abel Tasman NP en aan de rand van Golden Bay, de immense cirkelvormige baai met het Farewell Spit aan de noord-west kant van zuid-eiland. De route is behoorlijk pittig zodat de doorsnee toerist dit eerder aan zich laat voorbij gaan en dit geen hot toeristische route geworden is. Natuur en rust zijn hier de hoofdingredienten. Tot onze verrassing blijken de eigenaars/uitbaters van de lodge uitgeweken Vlaamse fotografen Sonja en Filip Rasquin te zijn; het was dus een beetje thuiskomen daar in Pohara. Zij organiseerden ook onze volgende dag met een rondrit in de Golden Bay streek, een vlucht over de Golden Bay en het Farwell Spit met een Cessna vanuit het kleine Golden Bay Airport, een stevige wandeling naar het mooie Wharariki Beach en uiteindelijk een stevige wandeling in de prachtige natuur van het Farewell Spit. Een super-volle, deugdoende dag! Golden Bay is overigens de streek die af en toe wereldnieuws wordt wanneer weer eens een groep walvissen in de bay zwemt bij hoge waterstand maar zich laten verrassen en niet tijdig de bay verlaten bij dalende waterstand van lage tij. Man en macht uit de streek worden dan opgetrommeld om zoveel mogelijk van die walvissen te redden van een zekere dood. We bezochten de specifieke plaatst waar dit dramatisch tafereel zich af en toe afspeelt.

We rijden verder zuidelijk langs de ruwe Westkust naar een volgende pleisterplaats Punakaiki National Park met de beroemde Pancake Rocks, formaties van kalksteen die eruit zien als stapels pancakes, leuk voor fotografen! De ondergaande zon ging wel wat de mist in maar dat kon de pret niet bederven. Fox en Franz Jozef Glaciers liggen verderop langs de relatief eenzame westkust. Het brengt ons in de buurt van fameuze Mount Cook, de hoogste en bovendien fotogenieke berg van NZ; weliswaar langs de steile westkant. De oceaanwinden worden hier geforceerd omhooggedreven en produceren daarbij massa’s sneeuw die de gletsjers veroorzaken. We maken de leuke wandeling naar de voet van de gletsjer. Wat ook met stip in de agenda genoteerd staat is de wandeling naar Lake Matheson nabij Fox Glacier. De lake heeft door de samenstelling van het water de eigenschap perfect te spiegelen bij bepaalde lichtinval. De vroege ochtenduurtjes zijn de perfecte timing om de 1,5 uur wandeling naar de overkant van de lake te doen. Hij spiegelt, als de wolken wat willen meewerken, perfect Mount Cook in de lake midden het schitterende landschap. De wolken doen hun best maar echt meewerken kan ik het niet noemen. In de fotografieconcentratie om het unieke shot te maken verlies ik uit het oog dat er ook veel “NZ sandflies” aanwezig zijn rond de lake die kwistig mijn geconcentreerde afdrukhand gebruiken als zitplaats. Het levert me voor de rest van de reis een gebobbelde hand op van de steekjes(de sandflies zijn onzichtbaar piepklein) die weliswaar behoorlijke heftige reacties veroorzaken op de huid… waarvoor de NZ sandflies dan ook gekend zijn. Gelukkig hebben we de nodige farmaceutische middelen beschikbaar om het onder controle te houden.

In Haast, wat verderop de westkust, draait de route landinwaarts om de Haast River stroomopwaarts te volgen en Mount Aspiring National Park te omzeilen. Ons doel is het gezellige en mooie Wanaka aan de kop van Lake Wanaka en Lake Hawea. We kunnen onze ogen niet geloven als we de lakes naderen, de diep blauwe kleur van het water is absoluut uniek en oogverblindend. Er is niet geprutst met saturatie in de foto’s die werkelijk kleur-echt zijn. In de fijne Wanaka Springs Lodge vinden we een internationale verzameling van reizigers allerhande waarmee het interessant praten is. Het Belgisch wereldrecord regerings-vormen, op dat moment nog steeds bezig, komt o.a. ter sprake aan de ontbijttafel… ze begrijpen het niet! Ik argumenteer dat er in andere landen met minder geduld misschien al geweld aan te pas zou gekomen zijn met veel leed en slachtoffers, maar dat wij er de voorkeur aan geven verder te “praten” voor een oplossing zonder slachtoffers. Een ambassadeur zou Belgie niet beter verdedigd hebben! We beklimmen Mount Iron die schitterende pano-zichten op de omgeving in petto heeft. We rijden centraal verder zuid richting Arrowtown, een historisch gold-rush stadje, en het bekende vakantiestadje Queenstown aan Lake Wakatipu waar we iets gereserveerd hebben om een paar dagen te blijven. Queenstown wordt ook wel eens de “adrenaline-hoofdstad” van de wereld genoemd, het bungee-springen werd hier uitgevonden en alle sporten die adrenaline nodig hebben kan je hier beoefenen, volgens de publiciteitsbrochures. Wij komen hier om te wandelen. We besluiten om de eerste etappe van het Routeburn tramping track(tot Routeburn Flats Hut en terug) te doen, voor de volle 32Km hebben we geen tijd genoeg. Het is één van de “great tramping tracks” van NZ samen met o.a. Milford track, Kepler track, Hollyford track in het Fiordland National Park, behoorlijk bekend en geapprecieerd bij lange-afstandswandelaars. We hebben ervan genoten!

Een internationaal bekende plaats in zuid-west NZ’s Fiordland is Milford Sound. Een fjord gelegen tussen goddelijk fotogenieke, super-steile, mooie bergen en altijd met weerbarstig, zg. karaktervol, dus slecht, weer. We hebben er een cruise op Milford Sound tot in open zee, met overnachting op het fjord geboekt. We genieten er ten volle van! Het uiterste zuiden van NZ laten we aan ons voorbijgaan maar we zetten koers naar Dunedin, een behoorlijk stadje aan de zuid-oostkust van NZ. Het ademt er Ierse sfeer, waarschijnlijk waren het Ierse settlers die de stad stichtten in een ver verleden. We logeren in leuk guesthouse en hebben een volle dag om vooral het Otago-schiereiland met o.a. zijn giant-albatroskolonie te gaan bezoeken. Het weer is schitterend en fotogeniek, onze 4×4 is nog steeds in goeie doen en dat is ook nodig in het pittige Otago landschap. Er staat een stevige wind aan het Royal Albatross Centre; de gids vermeldt dat dit de enige plaats ter wereld is waar de immense albatrossen op het “vaste land” nestelen. NZ-landers beschouwen NZ dus wel degelijk als “vaste land” terwijl wij dachten dat het twee “eilanden” waren. We gaan extra vroeg dineren om daarna nog wat mooie shots te kunnen maken bij geschikt laag avondlicht van de prachtige beaches hier op Otago. Hoewel we eerder slechte ervaringen hadden met sandflies kunnen we het toch niet laten om Sandfly Bay en beach aan te doen en enkele leuke shots te maken.

Een stevige rit van 310Km, noordelijk langs de oostkust, gaat ons naar het heiligdom van NZ, nl. Aoraki Mount Cook National Park, brengen. Echter niet zonder een stop te maken in Moeraki, een leuk en rustig residentieel dorp aan de oostkust; de Moeraki Boulders beach is het meest merkwaardige element van de omgeving. Het grote strand is bezaaid met “boulders” grote stenen bollen/knikkers, heel abnormaal maar ook fotogeniek, dus aan het werk! Het is even wachten op geschikte wolken en licht maar het resultaat is toch best aan te zien. Wat verderop aan de Waitaki River buigt de route linksweg/centraal de heuvels in richting Mount Cook. In Omarama gaan we rechts richting Twizel, een leuk dorp waar we gaan overnachten alvorens Mount Cook te gaan beklimmen😜. Het is nog half-duister en het dorp slaapt nog als wij al vertrekken in Twizel, we willen onze tijd aan Mount Cook optimaal benutten. Alweer slaat de verstomming toe als we Pukaki bereiken, de kleur van Lake Pukaki laat vermoeden dat de kleur “cyaan” hier is uitgevonden. Alweer de foto’s van Lake Pukaki zijn niet bewerkt, de kleuren zijn origineel. We vinden het prachtig! Lake Pukaki is eigenlijk het voornaamste gletjermeer van Mount Cook die 35Km verderop ligt. We zijn de enige humans die de route naar Mount Cook aanvatten op dit vroege uur, blijkbaar. Heerlijk, die prachtige natuur en de totale rust en eenzaamheid. Als we in Mount Cook village gaan zoeken om een heli-rit naar Mount Cook te doen blijkt dat het weer te slecht is, een tegenvaller. Later in de namiddag, na een stevige wandeling in de Cook omgeving, blijkt het weer op te klaren en inderdaad nu kunnen we wel heli-vliegen naar Mount Cook. We kiezen Glentanner Airport als vertrekbasis. De heli-trip is fantastisch en een echte aanrader! ook de 35Km terugkeer naar Pukaki dorp baadt nu in prachtig licht dat de cyaan kleuren van de lake nog versterkt. We temporiseren om Mount Cook ook met ondergaande-zon-licht te kunnen fotograferen. Alweer is de route onze eigendom en als door mensen verlaten. 50Km rechts naast Lake Pukaki ligt dat andere, misschien nog mooiere gletjermeer van Mount Cook, Lake Tekapo. We zullen pas laat arriveren in het hotel met de toepasselijke naam: “Lake Tekapo Lodge”.

Onze NZ expeditie loopt stilaan naar zijn einde. Vooraleer de rit naar Christchurch aan te vatten maken we nog maximaal gebruik van de tijd in Tekapo. ’s Morgens vroeg hangt er een schitterende mistlaag boven Lake Tekapo en Mount Cook en vrienden steken er net bovenuit. Prachtig! We maken nog een stevige wandeling aan de west-kant van Lake Tekapo, het weer is dan nog schitterend. Een afsluitende kop koffie aan het Mount John Observatory bovenop de berg is het vertreksignaal. Alleen nog een stop bij de “Church of the Good Shepard” waar we toevallig de pastor van het kerkje tegen het lijf liepen en nu op naar Christchurch, de hoofdstad van het zuider-eiland waar morgen onze vlucht naar Sydney geboekt staat. We hebben nog voldoende tijd om Christchurch downtown te bezoeken. Na de verwoestende aardbevingen van een jaar geleden is de stad nog steeds in heropbouw en grote delen van de stad zijn gewoon niet toegankelijk. We krijgen een idee van de verwoestingen en de gevolgen daarvan op het stadsleven; dramatisch! Vanaf Sydney vliegen we, voor het eerst, met een dubbeldekker Airbus A380 naar Londen. We beginnen onze stal te rieken…